Τα Προσαρμόσιμα Υπερμεσικά Συστήματα (ΠΥΣ) αποτελούν μία σχετικά νέα ερευνητική κατεύθυνση στην περιοχή των Υπερμέσων και της Μοντελοποίησης, γνωρίζοντας ιδιαίτερη ανάπτυξη μετά το 1996 όπου παρουσιάστηκαν αρκετές ερευνητικές εργασίες (Brusilovsky and De Bra,1998, 1999; Brusilovsky et al., 1997a; Milosavljevic et al., 1997).

Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα των παραδοσιακών Υπερμέσων αποτελεί η στατικότητα της παρουσίασης του περιεχομένου τους καθώς οι ίδιες σελίδες εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο σε κάθε χρήστη τους. Κατά συνέπεια παρέχεται ακριβώς η ίδια επεξήγηση και η ίδια παραίνεση, σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων τα οποία δύναται να έχουν διαφορετικά εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά.

Αντίθετα, τα Προσαρμόσιμα Υπερμεσικά Συστήματα δημιουργούν ένα μοντέλο από στόχους, εκπαιδευτικές προτιμήσεις και το επίπεδο γνώσης για κάθε χρήστη ξεχωριστά. Το μοντέλο αυτό χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεων του συστήματος με το χρήστη με σκοπό την προσαρμογή του συστήματος στις εξατομικευμένες ανάγκες του χρήστη (Brusilovsky, 2001). Έτσι για κάθε μαθητή σε ένα ΠΥΣ, το εκπαιδευτικό περιεχόμενο παρουσιάζεται προσαρμοσμένο στις ατομικές μαθησιακές ανάγκες του μαθητή ανάλογα και με τις γνώσεις που ο μαθητής ήδη κατέχει για το συγκεκριμένο θεματικό αντικείμενο (De Bra and Calvi, 1998). Παράλληλα το σύστημα μπορεί να προτείνει και ένα σύνολο σχετικών υπερσυνδέσμων ώστε να βοηθηθεί ο μαθητής να προχωρήσει στην ύλη (Brusilovsky et al. 1998a).