Εκπαίδευση από Απόσταση και Συστήματα Τηλεκπαίδευσης

Ως ΕΔΣ ορίζονται τα συστήματα λογισμικού που περιέχουν μοντέλα εκπαιδευτικού περιεχομένου, τα οποία καθορίζουν το τι θα διδαχθεί, καθώς επίσης και διδακτικές στρατηγικές οι οποίες καθορίζουν τον τρόπο διδασκαλίας (Wenger,1987;Ohlsson 1987).

Η κείμενη μάθηση υπογραμμίζει το γεγονός ότι η μάθηση συμβαίνει συσχετιζόμενη με μια δραστηριότητα, ένα πλαίσιο έναν κάποιο πολιτισμό. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η τοποθέτηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της παρεχόμενης μάθησης στα πλαίσια μιας τάξης ( classroom learning ), που συνήθως παρουσιάζεται σε αφηρημένη μορφή, έξω από κάθε συναφή με το αντικείμενο της μάθησης συσχετισμό που μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα ορισμένο πλαίσιο. Η κοινωνική αλληλεπίδραση και το περιβάλλον είναι αποφασιστικό κομμάτι στη μάθηση της κάθε περίπτωσης.

Στη βιβλιογραφία αναφέρονται διάφοροι ορισμοί του όρου Μαθητικό Μοντέλο (Student Model) μερικοί από τους οποίους είναι:

Tο Μαθητικό Μοντέλο εκπροσωπεί την κατανόηση του μαθητή στο αντικείμενο που διδάσκεται, με σκοπό να κάνει υποθέσεις για τυχόν απορίες του μαθητή και προτιμητέες στρατηγικές εκμάθησης (Barr et al 1982).

Εϊναι η ποιοτική απεικόνιση που εξηγεί τη μαθητική συμπεριφορά σε σχέση με τη διαθέσιμη γνώση σε έναν τομέα και τη διαδικασία εκμάθησης αυτού του τομέα (McCalla 1992α).

Ο Greer κάνει μια περίληψη των διαφόρων ερμηνειών που μπορεί να έχει ένα Μαθητικό Μοντέλο.

Μια αφηρημένη απεικόνιση του μαθητευόμενου.

Η αντίληψη του δασκάλου για το μαθητή.

Η γνώμη του (διδακτικού) συστήματος για το μαθητευόμενο.

Η γνώμη του συστήματος για τη γνώμη του μαθητή και τις ειδικεύσεις του.

Μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία της δράσης του μαθητή (ακατέργαστα στοιχεία).

Ερμηνεία των ακατέργαστων στοιχείων.

Εξηγήσεις της συμπεριφοράς (Greer 1996).

είναι μια συλλογή ατόμων,

· που έχουν αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις σε σημαντικό βαθμό,

· που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ομάδα, διακρίνοντας αξιόπιστα τα μέλη από τα μη μέλη,

· που η ταυτότητα της ομάδας αναγνωρίζεται από τα μη μέλη,

· τα οποία, ως μέλη της ομάδας, ενεργούν ατομικά ή σε σύμπνοια, έχουν αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις σε σημαντικό βαθμό με άλλες ομάδες, και

· των οποίων οι ρόλοι στην ομάδα είναι άρα συνάρτηση των προσδοκιών από τους εαυτούς τους, από τα άλλα μέλη της ομάδας και από μη μέλη της ομάδας ( Alderfer , 1984, όπως αναφέρεται στην εργασία [40]).

Τα Προσαρμόσιμα Υπερμεσικά Συστήματα (ΠΥΣ) αποτελούν μία σχετικά νέα ερευνητική κατεύθυνση στην περιοχή των Υπερμέσων και της Μοντελοποίησης, γνωρίζοντας ιδιαίτερη ανάπτυξη μετά το 1996 όπου παρουσιάστηκαν αρκετές ερευνητικές εργασίες (Brusilovsky and De Bra,1998, 1999; Brusilovsky et al., 1997a; Milosavljevic et al., 1997).

Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα των παραδοσιακών Υπερμέσων αποτελεί η στατικότητα της παρουσίασης του περιεχομένου τους καθώς οι ίδιες σελίδες εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο σε κάθε χρήστη τους. Κατά συνέπεια παρέχεται ακριβώς η ίδια επεξήγηση και η ίδια παραίνεση, σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων τα οποία δύναται να έχουν διαφορετικά εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά.

Αντίθετα, τα Προσαρμόσιμα Υπερμεσικά Συστήματα δημιουργούν ένα μοντέλο από στόχους, εκπαιδευτικές προτιμήσεις και το επίπεδο γνώσης για κάθε χρήστη ξεχωριστά. Το μοντέλο αυτό χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεων του συστήματος με το χρήστη με σκοπό την προσαρμογή του συστήματος στις εξατομικευμένες ανάγκες του χρήστη (Brusilovsky, 2001). Έτσι για κάθε μαθητή σε ένα ΠΥΣ, το εκπαιδευτικό περιεχόμενο παρουσιάζεται προσαρμοσμένο στις ατομικές μαθησιακές ανάγκες του μαθητή ανάλογα και με τις γνώσεις που ο μαθητής ήδη κατέχει για το συγκεκριμένο θεματικό αντικείμενο (De Bra and Calvi, 1998). Παράλληλα το σύστημα μπορεί να προτείνει και ένα σύνολο σχετικών υπερσυνδέσμων ώστε να βοηθηθεί ο μαθητής να προχωρήσει στην ύλη (Brusilovsky et al. 1998a).

Ο όρος αυτός διμιουργήθηκε και χρησιμοποιήθηκε στις Η.Π.Α. από τους διευθυντές σχολείων εκπαίδευσης δι’ αλληλογραφίας το 1926, οι οποίοι δημιούργησαν το Εθνικό Συμβούλιο κατ’ Οίκον Σπουδών. Χρησιμοποιήθηκε για τη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση και όχι για την τριτοβάθμια.

Το 1994, το συμβούλιο μετονομάστηκε σε Συμβούλιο για την εξ αποστάσεως Εκπαίδευση και Κατάρτιση, γιατί θεωρήθηκε πως ο όρος αυτός αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, μιας και οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι μελετούσαν περισσότερο σε κέντρα σπουδών και πολύ λιγότερο στο σπίτι τους.

Ο Συμπεριφορισμός έχει τις ρίζες του σε εμπειρικά ιδεώδη, ότι δηλαδή μόνο αυτά που μπορούν να επιβεβαιωθούν με μετρήσεις είναι πραγματική επιστήμη.

Σύμφωνα με το συμπεριφορισμό, όταν ένα άτομο εκτεθεί σε κάποιου είδους επιρροή, αυτό που είναι δυνατό να παρατηρηθεί και να μετρηθεί είναι η συμπεριφορά που αυτή η επιρροή προκαλεί. Για παράδειγμα η σχέση μεταξύ ερεθίσματος και αντίδρασης ( Stimuli and Response ). Δεν είναι δυνατό να παρατηρηθούν ή να μετρηθούν οι διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό ενός ατόμου μεταξύ του ερεθίσματος και της αντίδρασης, άρα η σκέψη είναι μια επιστημονικώς προβληματική περιοχή σύμφωνα με τους συμπεριφοριστές. Σύμφωνα με τις απόψεις των συμπεριφοριστών, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς μαθαίνεται διαμέσου ερεθίσματος-αντίδρασης.

Το να ενεργούν από κοινού , συντονισμένα και συντεταγμένα στη δουλειά, σε κοινωνικές σχέσεις, στην επιδίωξη κοινών στόχων, στην τέρψη που προέρχεται από την ανάπτυξη ομαδικής δραστηριότητας ή απλά στην προαγωγή μιας σχέσης» (Argyle, 1991, σελ. 15).

Η συνεργατική μάθηση περιλαμβάνει την από κοινού εργασία σε κάποιο έργο ή θέμα με ένα τρόπο που προάγει την εξατομικευμένη μάθηση διαμέσου διεργασιών συνεργασίας σε ομάδες. Είναι «η ευκαιρία μάθησης διαμέσου της έκφρασης και εξερεύνησης διαφόρων ιδεών και εμπειριών σε μια συνεργατική συντροφιά… δεν έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό μεταξύ συναδέλφων που ανήκουν στην ίδια ομάδα και τη συνεπακόλουθη υπερίσχυση, αλλά με τη χρήση διάφορων πόρων διαθέσιμων στα πλαίσια της ομάδας, να βαθύνει την κατανόηση, να οξύνει την κρίση και να επεκτείνει τη γνώση.» ( Cowie and Rudduck , 1988, pg 13).

Είναι η μετάδοση σε πραγματικό χρόνο ήχου, εικόνας και άλλων ειδών πληροφοριών σε όλα τα συνδεόμενα μέρη.